Ik moet toch nog even iets kwijt. Mijn ritme in de morgen is nu, paarden groeten, honden eten geven en naar de papegaaien. Er komt een ritme in mijn dag met ze en in die van hen. Ze zijn duidelijk blij als ze je zien. Er komen (voor mij) nieuwe woorden bij en Thijs doet tegen koffietijd een koffiezetapparaat na. Ik moest er even naar zoeken (net zoals op de radio: raadt het geluid!). Als ik dan ga lachen, lacht ze heel hard mee. Rocco is de charmeur, Thijs is iets rustiger of bedachtzamer. Na de koffie draaien ze hun rug naar ons toe en doen ze een dutje. Vanmiddag ging Rocco plat op zijn buik op een tak liggen en ging Thijs hem helemaal kroelen in zijn nek. Oogjes dicht. Dat is nou liefde.
Ze reageren constant als ze wakker zijn, zijn heel aandachtig naar de mens en hun omgeving, maar geven ook heel goed aan dat het even goed is. Schreeuwen niet, maar praten wel en maken geluidjes. Echt fantastisch mooi om zo een paar samen te zien leven. En nee, ze kunnen echt niet alleen wonen. Als ik zie hoeveel steun ze aan elkaar hebben, en plezier, dan is 1 papegaai geestelijke mishandeling.
Met dank aan Anouk, voor deze twee bijzondere dieren. Ik/We kunnen ze nu al niet meer missen.
